Als kleine jongen stopte ik alle complimenten
In een dichte doos
Ik sloot hem af
Keek er verder niet naar om
Om zo mijn leven te gaan leiden
Die mijn zelfvertrouwen begon te stelen
Strijden, lijden door wat ik niet kon plaatsen
Tot mijn eigen ik tegen mijn schenen begon te trappen
Vulde mijn geest zich met zware klappen
Geenszins wist ik mijn pad te betreden
Kneden mijn handen niet meer de mooiste schalen
Psychisch gebrek maakte mij zwak
Raakte de dwaalsporen mijn veloren hart
Wie was ik als kind
Waarom was ik nu zo blind
Gevangen in een valkuil
Gegraven door mijn eigen problemen
Die mijn ondergang wil claimen
Wie wijst mij weer naar de levensdraad
Wat mij bevrijdt van dit verslindende kwaad
Ik loop naar de zolder
Waar ik tegen een grote doos aan stoot
Verdwaast kijk ik naar het stoffige ding
Vaag erken ik hem van vroeger
De waarde die het kan hebben besef ik niet
Maar ik besluit hem te openen
Kijk met grote ogen van verbazing naar de inhoud
Kristallen twinkelen in mijn ogen als goud
Ik pak een kristal
Hij toont mij de waarde van mijn schoonheid
Een ander kristal
Toont mij de waarde van mijn innerlijke kracht
Mijn geest ontdekt
Dit zijn de complimenten van toen ik klein was
Ik had ze weggestopt
Nu zijn ze ontwikkeld als kristallen
Die mij een zorgende waarde weergeven
Die ik was kwijt geraakt in dit leven
Ondanks mijn zwakheden
Mag ik zijn wie ik ben
Stralen kristallen in mijn geest
Omdat ik altijd uniek ben geweest
© Ralph Mulder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten